R-listafólk og framsóknarkonur

Ég hef verið að rýna í kosningaúrslitin og þar er margt merkilegt að skoða. Til að mynda er athyglisvert að sjá hvernig R-listafólkið úr borgarstjórninni er að skila sér inn á þing. Ingibjörg Sólrún kom inn á síðasta kjörtímabili og nú bætast þau vð Árni Þór og Steinunn Valdís. Reyndar má einnig telja Katrínu Jakobsdóttur og Álfheiði Ingadóttur til R-listafólks en báðar komu að starfi Reykjavíkurlistans um árabil.

Annað sem hefur vakið athygli mína er að í erfiðleikum Framsóknar eru það konurnar sem standa sig best. Valgerður Sverrisdóttir kemur lang best út og Siv Friðleifsdóttír komst inn að lokum og bjargaði þar með því sem bjargað varð fyrir Framsókn á höfuðborgarsvæðinu.   

Enn eitt sem vekur athygli er að þótt nokkuð sé um ungt fólk sem bætist við þá er enginn sem talist getur mjög ungur og þá á ég við rétt um tvítugt. Á síðasta kjörtímabili kom inn mjög ungt fólk, ef ég man var sá yngsti 23 ára. Mér sýnist að þeir sem eru að koma nýir inn séu svona á bilinu frá þrítugu og upp í sextíu og eitthvað. Það verður fróðlegt að skoða þetta nánar þegar frekari upplýsingar eru komnar fram. Ef allt er eins og best verður á kosið á dreifing aldurs og kyns að vera sem jöfnust. Allar raddir eiga að heyrast. Ef betur er að gá sýnist mér 68-kynslóðin enn hafa tögl og hagldir.

Hlutur kvenna stendur nokkurn veginn í stað

Ég verð að gera smá leiðréttingar á pistlinum sem ég skrifaði í morgun. Ég fór aftur yfir tölurnar eftir að hafa hlustað með undrun á Ólaf Harðarson halda því fram að hlutur kvenna hefði batnað í þessum kosningum og að þær mættu vel við una. Því er ég gjörsamlega ósammála. Staðan er óbreytt miðað við fjölda kvenna undir lok kjörtímabilsins en aðeins skárri miðað við kosningarnar 2003.  

Í kosningunum 2003 fækkaði konum úr 36,5% í 30%. Það þóttu mikil og vond tíðindi. Því miður eru þau að endurtaka sig að þessu sinni. Á kjörtímabilinu fjölgaði konum aðeins aftur vegna þess að karlar héldu til annarra starfa. Í kosningunum núna náðu 20 konur kjöri eða 31.7%. Þetta er ömurleg staða. Við virðumst vera við einhvern þröskuld sem erfitt er að komast yfir. Konurnar koma lang flestar af suðvesturhorninu. Það er engin kona í Norðvesturkjördæmi eins og reyndar var fyrirséð.

Í kosningabaráttunni voru afrek Íslands tíunduð á alls kyns listum yfir bestu þjóðir heims í hinu og þessu. Þegar kemur að hlut kvenna á þjóðþingum er ekki lengur af miklu að státa á heimsvísu. Mér sýnist að við munum verða í 14 sæti á heimslista Alþjóða þingmannasambandsins, nokkuð fyrir neðan hin Norðurlöndin.

Ef við skoðum hinar Norðurlandaþjóðirnar þá er Svíþjóð í öðru sæti en þar er hlutur kvenna 47,3%, Finnland kemur næst með 42.0%, þá Noregur með 37,9% og loks Danmörk með 36.9%.

Ég held að við þurfum að herða umræðuna um kvóta og fléttulista. Þessi lýðræðishalli er óþolandi.   

 

Allir töpuðu nema Sjálfstæðisflokkurinn

Þetta var nú meiri nóttin. Þegar ég fór að sofa var stjórnin fallin og ég trúði því að bilið myndi aukast stjórnarandstöðunni í vil. Þegar ég vaknaði hélt stjórnin velli. Hvað gerist nú?

Það er mín tilfinning að allir hafi tapað nema Sjálfstæðisflokkurinn. Hann stendur eftir með pálmann í höndunum og getur valið sér samstarfsaðila. Vinstri grænir voru í mikilli sókn í allan vetur en eitthvað gerðist síðustu vikurnar. Ég held að VG fólk hafi vænst mun betri útkomu og það eru mikil vonbrigði að Guðfríður Lilja skyldi ekki komast að. Það er skaði fyrir alla feminista og kvenfrelsisbaráttuna. Samfylkingunni tókst að vinna sig upp úr mikilli lægð en situr uppi með töluvert tap og tveimur færri þingmenn. Fjálslyndir halda nokkurn vegin sínu en í þeirra hópi er Jón Magnússon sem ómögulegt er að reikna út. Framboð Íslandshreyfingarinnar tókst ekki að öðru leyti en því að hún ásamt VG hélt stóriðjuumræðunni vakandi. Af því sem ég hef heyrt í morgun í fjölmiðlum er ljóst að þeim verður kennt um að hafa haldið lífi í ríkisstjórninni.

Aðaltapið felst í því að ekki tókst að fella ríkisstjórnina. Það eru vonbrigði sem kalla á djúpa greiningu á íslensku samfélagi. Sjálfstæðisflokkurinn bætir við sig eftir 16 ár í ríkisstjórn og allt það sem á hefur gengið á kjörtímabilinu. Það er vægast sagt stórmerkilegt en ég held að skýringarnar felist í fyrsta lagi í rótgróinni hægri stefnu sem hamrað hefur verið á í áratugi, í öðru lagi í því að flokkurinn er löngu búinn að byggja upp ímynd sigurvegarans, þeirra sem fljóta ofan á, þeirra sem valdið hafa og það er mun betra að vera þeim megin í lífinu. Í þriðja lagi teygir valdakerfi hans anga sína í allar áttir, inn í skóla og verkalýðsfélög og um allt sjtórnkerfið. Fólk heldur tryggð við flokkinn og á mikið undir honum. Meira að segja Jóhannes í Bónus trúir á flokkinn eftir allt sem hann og hans fjölskylda hefur mátt þola af útsendurum kerfisins. Merkilegt.    

Það væri afar sérkennilegt ef Framsóknarflokkurinn sæti áfram í stjórn eftir að hafa fengið skýr skilaboð frá kjósendum um hið gagnstæða. Það væri óviturlegt af Sjálfstæðisflokki að halda áfram á sömu braut með samstarfsflokki í sárum og gagnrýni kjósenda á Framsókn. Það heyrðist víða undanfarnar vikur hvort fólk væri í raun að kjósa Framsókn með því að kjósa Sjálfstæðisflokkinn. Það er pólitískt mjög mikilvægt fyrir Samfylkinguna og einkum þó Ingibjörgu Sólrúnu að komast í stjórn en hvers konar stjórn yrði það? Það er ekki gott að segja en það er mikil þörf fyrir nýja vinda og vendi. Möguleikar VG virðast minni, þeir yrðu í stöðu lítils flokks við hlið risans og naumur meirihluti, en hver veit?

Nú er eins gott að leggja eyrun við og lesa milli línann og orðanna.