Veður til að trúlofast

 Ég skellti mér í Vesturbæjarlaugina síðdegis til að synda úr mér þunglyndið. Það er sama við hvern ég hef talað í dag, svartsýnin og vonbrigðin eru alls ráðandi í mínum kreðsum. Ég heyrði nokkrar yfirlýsingar um flutning úr landi. Ég veit nú ekki hvort af því verður. Þar sem ég teygði mig við sundlaugarbakkann í sólinni og horfði á börnin leika sér með gleðibrag rifjaðist upp fyrir mér saga af séra Halldóri Kolbeins sem var prestur í Vestmannaeyjum þegar ég var barn. Hann var afar hrifnæmur maður og tilfinningaríkur og komst oft skemmtilega að orði. Af honum eru margar sögur og hann er talinn ein af fyrirmyndunum að séra Jóní Prímusi í skáldsögunni Kristnihald undir Jölkli eftir Halldór Laxness. Þessir tveir Halldórar voru góðir kunningjar.

Dag einn var Halldór Kolbeins á gangi í Vestmannaeyjum á blíðviðrisdegi og þeir eru margir í Eyjum.  Þar sem hann gekki í blíðunni sá hann strák og stelpu koma gangandi á móti sér. Þegar þau mættust breiddi hann út faðminn og sagði: Ja, nú er veðrið til að trúlofast. Unga fólkið roðnaði og hrökk í sundur enda trúlofun ekki á dagskrá. Ég gríp oft til þessa orðatiltækis þegar náttúran skartar sínu fegursta.  

Það var verður til að trúlofast síðast liðinn laugardag í það minnsta hér sunnanlands og alls staðar á landinu í óeiginlegri merkingu. Íslendingar fengu bæði veður og tækifæri til að skapa ný sambönd en kusu að framlengja gamalt og þreytt pólitískt hjónaband. Eins og málin standa nú er alls óvíst hvort nokkur trúlofar sig í blíðunni þessa daga.

Ég segi líkt og dómkirkjupresturinn í Íslandsklukkunni: það er löngu kominn tími til að binda enda á þessa hjónabandsnefnu sem er til hneykslunar öllu góðu fólki í landinu. Reyndar er stór hópur kjósenda ekki sammála mér því miður. Enn er þó tækifæri til að skapa nýtt, enn er veður til að trúlofast.