Kristín Ástgeirsdóttir

Kæru vinir í bloggheimi.

Ég er ekki hætt að blogga þótt ég sé búin að vera í óvæntu og löngu bloggfríi. Það hefur gengið svo mikið á í lífi mínu að undanförnu að ég hef ekkert mátt vera að því að blogga. Nú er ég flutt til Akureyrar og er enn ónettengd þar sem ég bý í "gulu (flottu) blokkinni". Ég vinn nú hörðum höndum að því að fá nettengingu en það er eitthvert fyrirtæki skráð fyrir símanum í íbúðinni og mér gengur illa að ná í einhvern þar á bæ. Sem sagt bloggskrif standa til bóta og ég hef svo sannarlega frá mörgu að segja.

Nú bíð ég eftir heimsókn félagsmálanefndar Alþingis hingað á Jafnréttisstofu og ákvað að nota nokkrar mínútur til að minna á mig í bloggheimum.

Á sumrin er ágætt að sökkva sér niður í GÓÐAR spennumyndir og krimma í bókum og sjónvarpi. Það mætti halda af pistlum mínum að ég sitji löngum stundum yfir sjónvarpi en það er alls ekki svo. Ég vil bara fá að sjá eitthvað almennilegt þá sjaldan að ég sest við skjáinn. Og þá eru það norrænu stöðvarnar sem  eru mín huggun.

Í vetur voru sýndar nýjar framhaldsspennumyndir bæði í sænska og danska sjónvarpinu sem nutu mikilla vinsælda enda þrælspennandi. Þær eru nú að ganga á milli norrænu stöðvana. Nema auðvitað á  Íslandi.  Annars vegar er það danska myndin Afbrotið (Forbrydelsen) en nú er verið að auglýsa næsta hluta hennar sem hefst í september í danska sjónvarpinu. Hins vegar er mynd um sænsku lögreglukonuna Höök sem var sýnd í vetur í sænska sjónvarpinu og er nú í því danska.

Þegar ég var á ferð í Umeå í byrjun sumars las ég pistil í einu heimablaðanna um kvikmyndaiðnaðinn sem nú blómstrar í borginni Luleå sem er mjög norðarlega við Nordbotten í Svíþjóð. Hún er á  svæði Sama en byggðin er orðin mjög blönduð eins og annars staðar. Í Luleå er stórt kvikmyndaver og þar hafa verið framleiddar margar frábærar myndir undanfarin ár, t.d. þessi um lögreglukonuna Höök. Í greininni sem ég las höfðu menn nokkrar áhyggjur af því að verið væri að draga upp mynd af heldur þunglyndum og brotlegum íbúum norðurhéraðanna en hvað sem því líður þá á sér stað mikil og spennandi sköpun í kvikmyndaborginni Luleå.

Nú er það spurningin hvenær fáum við hér á ísaköldu landi að sjá þessar myndir frá samfélögum sem eru svo miklu skyldari okkur en stórborgir USA með allt sitt ofbeldi? Það er huggun harmi gegn að átta sig á því að það er ýmislegt sem sameinar okkur hér á  norðurslóðum.     

Í gærkvöldi var ég á árlegum sumarfundi BISER-kvenna austur á Laugavatni. Vilborg Auður Ísleifsdóttir sagnfræðingur bauð kvenskapnum í bústað sinn og eldaði smjörsteiktan silung úr Apavatni. Fyrir þá sem ekki vita þá er BISER félag sem sem starfar í Bosníu, Þýskalandi og Íslandi og vinnur að því að styðja stríðshrjáðar konur í Bosníu.

Þótt meira en áratugur sé liðinn frá því að styrjöldinni lauk í Bosníu er ástandið þar hörmulegt. Stríðshörmungar hvorki hverfa né gleymast á einum áratug og margar konur búa yfir  mjög sárri reynslu sem þær þurfa hjálp við að vinna úr. Hér má minna á að Serbar beittu fjöldanauðgunum sem stríðsvopni í þessari viðbjóðslegu styrjöld. Það er mikið atvinnuleysi í Bosníu og margar ekkjur og ógiftar konur (konur eru miklu fleiri en karlmenn) eiga erfitt með að sjá sér og sínum farborða í þessu landi spillingar, glæpa og fátæktar. Það var dæmigert að um það bil tveimur árum eftir að átökunumm lauk létu nánast öll hjálparsamtök sig hverfa og héldu til næsta átakasvæðis. Fólkið sem eftir situr er ekki í því ástandi að geta byggt upp sitt samfélag hjálparlaust, því miður. BISER hefur haldið starfinu áfram og þar hefur Vilborg Auður Ísleifsdóttir gegnt lykilhlutverki en hún tengir saman Ísland og Þýskaland þar sem hún er búsett.

Þetta var fagurt og gott kvöld. Allt á kafi í gróðri því það hefur rignt nokkuð á Suðurlandi undanfarna daga, sem betur fer. Í ljósi mildrar kvöldbirtu stakk kristinast upp á því að við  færum yfir Lyngdalsheiðina á leiðinni heim. Það hefði ég betur látið ógert því vegurinn var algjör hörmung. Ég hef ekki lent í öðru eins um árabil. Algjört þvottabretti og það er aðeins komið slitlag á smá spotta. Við siluðumst áfram á 30 km. hraða og vorum dauðhræddar um bílinn svo mikið hossuðumst við.

Líndalsheiðin er ákaflega fjölfarin leið, um hana fara tugir þúsunda ferðamanna á hverju sumri. Hvernig stendur á því að vegurinn er svona á sig kominn um háannatímann? Af hverju er ekki heflað og haldið áfram að leggja slitlag? Það getur verið ágætt að hafa gamaldags sveitavegi hér og þar, en ekki á þessari fjölförnu leið. Kannski er skýringin sá mikli þurrkur sem verið hefur í sumar en þetta er ekki boðlegt.

 Hér með skora ég á Vegagerðina að láta hefla veginn yfir Líndalsheiði EINS OG SKOT!!! 

Í dag var Baldvin Halldórsson leikari borinn til grafar. Ég kynntist Baldvin fyrir um það bil 30 árum þegar ég var á kafi í stúdentapólitíkinni. Verðandi- félag vinstri manna, réði meirihlutanum í Stúdentaráði á þeim árum og við sem þar vorum héldum upp á 1. des. með miklum byltingardagskrám. Við litum á það sem hlutverk okkar að rifja upp sögu verkalýðsbaráttunnar og baráttuna við auðvaldið svona almennt sem og að brýna fólk til andófs gegn vondum valdhöfum. Páll Baldvin sonur Baldvins leikara var í hópnum og það var hann sem fékk pabba sinn til að koma og leiðbeina okkur við að setja upp dagskrána í Háskólabíói. Þetta var á þeim árum þegar stúdentum tókst að fylla Háskólabíó á fullveldisdaginn. Við lærðum mikið af Baldvin meðan á æfingum stóð og hann bjargaði örugglega miklu því við vorum að flytja kvæði og lesa upp úr gömlum barátturitum.

Nokkrum árum síðar vann ég í sumarvinnu með Ingu Láru Baldvinsdóttur við að taka viðtöl við gamalt fólk á Elliheimilinu Grund. Margan daginn röltum við út í Tjarnargötu í hádeginu þar sem Baldvin tók fagnandi á móti okkur, bauð okkur til borðs upp á brauð og álegg eða annað það góðgæti sem til var. Þá var nú aldeilis rætt um pólitíkina og staða mála krufin til mergjar. Þetta var eftir að Kvennalistinn kom fram og Baldvin vildi glöggva sig á þeirri hreyfingu en líka ræða um ákveðinn flokk sem honum fannst kominn rækilega út af sporinu. 

Ég rakst oft á Baldvin og Vigdísi í Tjarnargötunni þegar þau voru að koma eða fara í gönguferð. Alltaf heilsaði Baldvin með elegans, tók ofan hattinn og bugtaði sig. Það heilsar mér enginn annar með þessum hætti. Oft  tókum við okkur tíma til að spjalla saman um pólitík, bókmenntir og leikhúsið.

Fyrir nokkrum árum lagðist ég í Atómstöðina eftir Halldór Laxness af einhverju tilefni sem ég man ekki lengur hvert var. Ég velti mikið fyrir mér hvort og þá hver hefði verið fyrirmyndin að Búa Árland. Þessum menntaða, rólega og heimspekilega sinnaða stjórnmálamanni sem var um leið á kafi í herbraskinu. Þá gerðist það að ég rakst á Baldvin á förnum vegi. Mér datt í hug að hann myndi vita þetta enda mikill bókmenntamaður. Ég spurði hann og hann svaraði að bragði: Það var Gunnar Thoroddsen. Gunnar var í eina tíð borgarstjóri, þingmaður og ráðherra, meira að segja forsætisráðherra í andstöðu við meiri hluta Sjálfstæðisflokksins. Ég sá um leið að þetta gat passað en kannski er ósanngjarnt að reyna að finna skáldsagnapersónum stað í veruleikanum. Hitt er svo annað mál að margir þóttust sjá sig og sína í þessari mergjuðu samtímasögu Laxness sem höfundurinn les þessa dagana í Ríkisútvarpinu.

Ég mun ekki oftar hitta Baldvin í Tjarnargötunni en þakka honum allt spjallið og ekki síður hlutverkin á sviði Þjóðleikhússins og í útvarpinu.   

Það er fróðlegt að fylgjast með ferð Ingibjargar Sólrúnar og fylgdarliðs hennar um löndin fyrir botni Miðjarðarhafs. Enn einu sinni erum við minnt á að það eru tvær hliðar á deilum Ísraela og Palestínumanna, þó að Ísraelsmenn hafi vissulega valdið og vopnin sín megin. Íbúar Ísraels hafa liðið mikið en því miður hafa stjórnvöld þar í landi reynt að brjóta Palestínumenn niður í stað þess að semja við þá og það fyrir löngu. Það hefur allt of lengi verið alið á hatri og hefndum og undanfarið hafa Palestínumenn barist innbyrðis sem er bæði þeim sjálfum og nágrönnum þeirra hættulegt. Ég vona að Ingibjörg Sólrún hafi rétt fyrir sér í því að Ísraelsmenn séu að átta sig á því að frekari upplausn í Palestínu getur leitt til þess að ekki verði við neinn að semja.  

Mér finnst Ingibjörg Sólrún standa sig afar vel við að túlka og kynna það sem hún er að upplifa. Hún er eins og fiskur í vatni, fagleg og manneskjuleg í senn. Hún er flottur utanríkisráðherra og ég er viss um að þessi ferð á eftir að verða henni að miklu gagni.

Bloggari sem ég las í dag skrifaði að utanríkisráðherrann væri að flakka um heiminn  á kostnað skattgreiðenda og var á honum að skilja að þessi ferðalög væru ónauðsynleg. Hvernig á Ingibjörg Sólrún (sem og aðrir utanríkisráðherrar) að sinna og skilja sinn málaflokk ef hún fer ekki á vettvang og kynnir sér málin? Persónuleg kynni skipta líka miklu máli í samskiptum ríkja. Það er mjög mikilvægt fyrir alla heimsbyggðina að friður komist á við botn Miðjaraðarahafs og þar getur Ísland beitt sér á alþjóðavettvangi. Höfum við ekki verið grátbeðin um að hjálpa flóttamönnum frá Írak sem eru þúsundum saman í Jórdaníu? Ingibjörg Sólrún er á leið þangað til að kynna sér málefni flóttamanna. Ísland er auk þess í framboði til öryggisráðs Sameinuðu þjóðanna, hvað sem okkur finnst um það. Fyrst það var ákveðið er eins gott að standa almennilega að málum.  Þetta er nöldur í bloggaranum sem á ekki rétt á sér.